De windwijzer

Roger Limbourg

Mij boeit het de windwijzer te zien
op mijn terras, die bij alle weren buiten staat,
waar ik hem gade sla en zie hoe hij beweegt
en standhoudt ook in dolle storm.

Ook sneeuw en ijs werpt hij van zich af
en wijst verder de richting aan van waar
de bui ons overviel en het licht
terugkeert na grijze wolken.

Ook op wandel houd ik hem in het oog
als hij op een oud gebouw of toren
verroest stil staat of nauwelijks
nog beweegt,getuige uit vroegere tijd.

In volkstuintjes ook treft men hem aan,
boven een huisje bedekt met plaat en hout,
waar op een bank twee oudjes rusten
van hun werk in aarde en groenteperk.

Soms op een zwoele zomerdag staat hij
stil in de bewegingsloze lucht
en mus of spreeuw gaan erop rusten,
tot ze verschrikt of zomaar verder vliegen.

De laatste jaren kreeg hij reuzegrote broers,
de windturbines, de grote witte molens,
die energie vangen uit de stroming van de lucht
en beelden ophalen uit vroegere tijden.

Zo wijst de windwijzer de mens
ook nu nog de weg naar overleven op de planeet aarde,
met de natuur mee en niet ervan.
Maar de wind is nodig van waar hij ook komt.