je brak glas

wil melker

zacht was de lente
waarin je ontkiemde
ze opende wereld waarin
je ieder met jouw liefde diende

ze leek transparant
je ontsloot alle ramen
in fris en groen zag je
steeds andere namen

maar je brak glas
verwondde je handen
het vloeien van bloed
maakte je meer dan opstandig

je rondde geen lijn
tussen woorden en daden
groef tot de bodem
maar er bleek niets te zijn

kretologie van knuffels
en kussen, elkaar ruimte
gevend om het eigen geweten
met prietpraat te sussen

je brak glas
beseft dat nu pas
keert terug naar de geest
waarin je jezelf weer beleeft