Keerpunt in bestaan

wil melker

 mijn uitgestoken hand
 heb jij gepakt
 ik zag je levenslijnen

 je voelde warm aan
 een kleine palm waarin
 lange vingers overheersten

 zij vertelden
 in beweeglijkheid over je leven
 de drang om steeds te geven

 voor nemen
 maakte jij nooit tijd
 daar was je niet op voorbereid

 ik heb je vastgepakt
 op het keerpunt in bestaan
 toen jij jezelf liet gaan

 handen zijn ineengeslagen
 het steeds geven is voorbij
 ieder zal zijn eigen lasten moeten dragen