Café Utopie

Sasha Illegems

Een bar die met hun futuristisch interieur naar hun naam toe streeft. Een hoog, wit plafond met ondersteboven gemonteerde, gebogen, witte keukeneilanden versierd met paarsgekleurde ledlampen. De muren, ook wit, versierd met opéénvolgend abstracte schilderijen, die het verhaal van ‘Bloemenblaadjes in Wervelwinden’ vertellen.
De vloer, cirkelvormig met tientallen spiegels naast elkaar onder meerdere verdikte lagen van groen plexiglas. Zodat we ons eigen bekrast en gemorst spiegelbeeld kunnen zien, in de verte, alsof we verzuipen in de vervuiling van onze alledaagse zatheid.

“Het gezichtsloze gedaante zal voor eeuwig bewonderend staren naar de leegte van de incarnatie van de identiteit, met ontzag naar de wilde verlangen van het ego en zal duizend vragen stellen aan zij die niet beter weten dan hetzelf” vind ik ergens geschreven op een spiegel.

En dan kijk ik naar de bar. witgeschilderd hout, ingekleurd door de rode ledlampen die gemonteerd waren aan de onderkant van de toog. ’t Was net opvallend rood genoeg dat alle zatte studenten met hun onvergetelijke problemen de weg kunnen vinden.
Daar stappelen ze zich op als een berg blootgestelde schooiers. Sommige huilen, sommige roepen, maar de meeste van hun onderhandelen in tijd en organen.
Ze ruilen de dag in voor de nacht, allemaal voor ‘dan nog maar ééntje’.