Reepjes uit een grijs verleden

wil melker

 zag handen
 groeien uit de muur
 cement viel naar beneden
 vingers scheurden
 zachtjes het behang
 reepjes uit een grijs verleden

 ze speelden wat met lucht
 vormden vage klanken
 waarvan de letters dansten
 tot een zware zucht
 het leek een oud verhaal
 de woorden jankten

 angst schreeuwde kleuren
 in de lucht die zwaar geladen
 neersloeg tegen ramen
 wanhoop bloeide tegen
 het plafond groeide
 in de regenvlagen tranen

 ik loste op in nevels
 die de stilte droegen
 mistte en verstrooide licht
 voelde wat de handen
 van me vroegen mijn ogen
 de ziel van mijn gezicht