zomaar

Geert Messelis

ik hoor de hanen kraaien
in het verre
de spreeuwen slapen op hun dak
dat uitkijkt naar de morgen
de lucht lijkt marmer
de dag is ondoordringbaar
als graniet
alles staart blind
naar bewegingloze straten
het hart klopt
het ritme van de ritmes
het overleeft de nacht
en wat leeft
vervelt van dood
verkild
zonder toegang tot
het klappen van de zweep
de straat is leeg
de weg voert nergens
de klok tikt aan de wand
maar er is niemand
die het tij kan lezen
de tijd wordt klein
het licht kleurt paarser
dan je lippen
wat sloeg er toe