Zij lachte altijd verdriet weg

Dakoyria

Ik ken haar al meer dan een halve eeuw
als een zo geboren kruidje-roer-me-niet
Helemaal niets wil zij weten van narigheid
Volkomen weg lachte zij altijd verdriet...

Nu is haar man dan onomkeerbaar dement
Ik vraag bij een belletje niet eens naar hem,
voordien zo een uiterst stoere vent
Ik voel haar aversie jegens mij, laat die bestaan

We focussen ons maar op het weer, een veiliger
onderwerp wat ik lastig te respecteren weet
Het is echter haar leed in haar bestaan en wil dit
heel duidelijk niet met mij delen gaan.

Dakoyria, 2022.