Het feest

Jan Folkert

Dan begint de ceremoniemeester.
Woorden die tussen de gasten verdwalen. Niemand die ze zoekt.
Terloops wordt zijn weerklank gehoord. Verwaaid tegen de wanden
met hooguit twee lachers op zijn hand.

Daar flaneer ik op golven van schuinse blikken
Bruine ogen halen m’n schaduw in - vrouw, virtueel,
rauw en erotisch, lijflijk, split second - verbinden me
met een stroom zonder duiding. Hoop en afloop in een roes.

Vraag ik me morgen af waar ik was,
met wie ik sprak en wat ik zei?