Luchtstengel

Paul Duyvesteyn

Hij loopt op rubberen stelten door het geruis van de hoofdstraat
Zijn bevende schreden lijken op een Parkinson-loper met lange jas
Alle straatbewoners kijken naar hem met verstrengelende blikken hemelwaarts gericht
Door zijn zwabberende tred ontgaat hem dit al, is hij een wankelende luchtstengel

Opvallend is dat zijn stelten en zijn jas bij elke stap wat lengen
Zijn lijf bezwaard, kost het hem moeite om op de been te blijven
Met zwaaiende armen probeert hij als een woeste vogel zijn evenwicht te bewaren
Op een gegeven moment is de aarde zo zinkend gekrompen dat hij met zijn hoofd in de wolken loopt