Uit niets

Joris Olivier

In het goud-roze ochtendlicht
rijst mijn Venus uit de zee omhoog.
Op haar borsten glinsteren diamanten,
mijn ogen verblinden en adem beneemt.

Haar lach klinkt als het klingelen
van lieflijke belletjes van ‘n arrenslee.
Haar mond en lippen zijn verlokkende
sirenen, die mij doen zwichten voor haar.

Dan als een donderslag uit niets
verdwijnt zij weer in de blauwe zee,
neemt al mijn mooie illusies weer mee,
blijf alleen achter met een verloren beeld.

Elke ochtend sta ik op het strand
te wachten op Venus komst uit de zee.
Elke keer weer een illusie meer,
ik weet ze komt nooit weer.