’t Verlies van Antwerpen

Sasha Illegems

En dan denk ik, tot mijzelf, dat ik weer eens moet rijden.
“rijd, rijd” denk ik “voor de haast komt.” Wat zelden een goed idee is.
Tijdens het rijden, terecht gekomen in een prachtige blauwe tunnel, waar ik fantaseer en romantiseer dat mijn mossige huid weer eens gestreeld zal worden en dat mijn steenhard, uitgedroogde lippen weer eens de zacht kussende complimenten van een ander krijgen.
’t Zal groener zijn, voor altijd, zelfs al is het betreurenswaardig.
Doorheen de neon blauwe tunnel, drijf ik dieper in mijn fantasie tot wanneer ik de engelen der bewustzijn vrolijkheid hoor zingen en terminatie zie dansen.
En ’t zal groener zijn, voor altijd, zelfs al betekent morgen weer glorieuze ontwaking.
 
Gehaast uit de prachtige neon blauwe tunnel, was het al weer lichter aan het worden en knikkebol ik doorheen de verwarrende, gespannen realiteit en denk ik
“zou ik het vuilnis niet eens buiten zetten zoals al de anderen?”.
Maar met de maan die alle kleuren van de architectuur afneemt en blauw-grijs schildert tijdens de schemering nog net voor de zon opkomt met haar plaag-achtig alledaagse consequenties denk ik
“zou ik me vrijer voelen in de witte golven van de zon? Zou ik me vrijer voelen opzoek naar de zonsopkomst?”
En dan sluit ik de deur weer, nog net voor de zonsopkomst en vergeet ik het vuilnis buiten te zetten.
Was ’t maar groener, voor altijd.