Lieve onbegrepen moeder

CvL

Een zielig hoopje mens zat daar op haar stoel
Met heel veel verdriet, dat is wat ik voel
Want de woorden zijn niet meer te vinden door jou
Terwijl je eigenlijk nog zo veel zeggen wou
Je voelt je eenzaam en onbegrepen en hebt ook nog eens pijn
Zo zou je leven toch niet moeten zijn
Twee maal moest jij je alarm gebruiken deze week
En was je gevallen naar dat toen bleek
Opstaan lukt je zelf niet
Dus wat zal je blij zijn als je de verzorgers dan ziet
Zij helpen je liefdevol, dat is waar
Maar voor jou wordt het leven zo toch wel erg zwaar
Soms denk ik dan ook wel eens even
Hoelang moet je zo nog verder leven
Is het heel erg als soms wel eens denk: slaap maar rustig in....
Want helaas ontbreekt het je inmiddels aan levenszin
Het valt ook niet mee als je de woorden niet meer kent
En velen daardoor doen alsof je er niet meer bent
Volgens mij weet je hoofd het nog best
Maar hapert er te veel aan de rest
Afasie, je benen en instabiliteit beheersen je leven
En helaas is dat iets dat ik je niet meer kan geven
Maar ik doe mijn best om deze laatste jaren te verlichten
Helaas botst dit nogal eens met andere plichten
Maar lieve Ma, ik doe echt mijn best
Je bij te staan in de tijd die je rest
Je hebt mij geleerd om veel liefde te geven
En dat ga ik doen de rest van je leven