Opnieuw leed mogen delen

Dakoyria

Het is waar, door de jaren heen heb ik geregeld
een hand uitgestoken Zij was te vaak heel alleen
en behuild Ik heb aan haar verdriet wat geroken

Koffie bij mij thuis was zo gezet en haar aanhoren
de volgende stap... De berg aan zorgen waarover
zij zich terecht het moede hoofd brak

Heel veel meer kon ik niet doen dan het geven
van aandacht en een begrijpende zoen
En nu, nog altijd in deze coronatijd, hoorde ik

van haar man's allerlaatste hevige strijd
Ik heb nu zomaar de eer mee te mogen naar de
crematie

Ach, zoveel deed ik nu ook weer niet, verdien ik
werkelijk deze gratie?

Dakoyria, 2021.