Kanker

Sabrina

Al meer dan een jaar ben ik kanker vrij.
Schoon heet dat blijkbaar bij deze ziekte met een mooi woord.
Waarom voelt het dan niet zo.
En voelt het alsof ik helemaal ben ontspoort.

Ik mag er niet over praten.
Zo erg was het bij mij allemaal niet.
Een paar operaties en het was weg.
Maar niemand om me heen die ziet mijn verdriet.

Mijn baarmoeder is eruit en een deel van mijn "vrouw zijn".
Maar omdat ik geen chemo heb gehad mag ik niet zeuren.
Het is mentaal alleen nog steeds gewoon zo zwaar.
Er moet nu echt wat gaan gebeuren.

Ik ga een poos naar mijn moeder,
Zodat zij voor me kan zorgen.
En ik me helemaal op mezelf kan richten.
Want bij mama voel ik me veilig en geborgen.

Ik ga proberen alles te verwerken.
Niet iedereen begrijpt mijn keuze op de manier waarop ik dit ga doen.
Maar dit is de manier waarop het voor mij het beste voelt.
Ookal kost het me al mijn poen.

Hopelijk krijg ik wat meer rust in mijn hoofd.
En kom ik wat stabieler terug naar huis.
Dan kan ik weer mijn koffers pakken
Want ik blijf dan niet lang thuis.

Dan ga ik keihard werken voor een stabieler lichaam.
Naar Davos voor mijn longen.
Helaas zijn die op het moment ook niet al te best.
Dus ik word bijna ertoe gedwongen.

Gelukkig weet ik dat Davos me echt goed doet.
En kan ik daar ook met een psycholoog praten.
Dan kan ik 2024 hopelijk beginnen als een nieuw mens.
En dit alles eindelijk achter me laten.