BLIJ GEZICHT

Han Messie

Naast het bed staat een tuil bosanemonen
als een wit-roze heuveltje te geuren.
De zieke man kijkt ernaar, wil niet treuren
om zijn komend einde, blijft vreugde tonen.

De jonge, kort levende kronen
mogen bij het kommervolle gebeuren
dagen lang de zorgkamer opbeuren;
hierbinnen zal steeds genotskunst tronen.

De lijder aanvaardt het nabije sterven;
zijn geest drinkt de bos kleine bloemen;
geen angst of verdriet kan dit bederven.

Het korte geluk, dat hier wil opdoemen
stroomt door de sterke voedende nerven
van de boom, die zich levenskracht laat noemen.