Camille rook ik

Jan Folkert

Camille rook ik toen ik je zag op een duin. Met wind en zand
in je haar was je één met helmgras en wilde kamperfoelie.
Weerzien was het op de rand van daglicht en droom.
Jouw silhouet was daar zonder wenk vooraf. Wat kon ik doen
dan staan in de geur van jouw aanblik, zonder bedoeling.

Camille rook ik toen ik mijn ogen sloot. Mee met de wind
over duinen naar zee. Zout en zoet in mijn mond,
lauw en loom aan mijn voeten. Op het golvend pad
en in strelend zand tot op de schelpen. Waar toen de geur
werd afgespoeld. Zee van troost als ik in de verte keek.