In openlucht

DichteresMetHoop

De koele avondbries
blaast speels een haarlok
in haar geopende mond,
beroert haar naakt lijf
met wat lijkt op duizenden
zachte vingertoppen.

Ze rilt haast onzichtbaar.

Zwaar ademend en met
gesloten ogen zoekt ze
een weg naar hem,
wiens handen meebewegen
met de nacht, haar
golven volgen.

Alsof hij haar hoogtes
en laagtes wil kennen,
met haar zou springen
wanneer de top
te hoog blijkt.

Tussen zijn vingers
is ze niet meer dan
ongebakken klei.
Ze vormt zich volledig
naar zijn wil.