Het ronde van verweren

wil melker

 ik zie je op de vlakte
 een stipje in het wijde land
 je blauwt in wilde bloemen
 zoekt stenen naar je hand

 in het ronde van verweren
 strijk je langs de eeuwen heen
 voelt het hoekige proberen
 om de tijd nog even te trotseren

 maar water en de wind
 geven het kind der schepping
 niet de kans zich te bezeren
 door een noodgedwongen leren

 zo lees je hun verhalen
 ziet de eeuwen gaan
 emoties zijn niet te vertalen
 je warme hand voelt die wel aan

 je bent erbij in generaties
 toen land de zee weer overwon
 jouw stenen ronden weer de cirkels
 zeggen je hoe alles ooit begon