Geladen met herinnering

wil melker

 ik voelde hoe
 het landschap mij verliet
 de aarde zo genadig was
 me terug te geven aan de
 ruimte die ik in me had

 de lucht werd ijler in
 het ademen van mijn geest
 handen kenden geen verlangen
 mijn lichaam voelde
 hoe ik vroeger was geweest

 materie loste op
 in stilte die zacht
 fluisterde van eeuwigheid
 aan randen van de tijd
 ik was mezelf volkomen kwijt

 werd energie
 geladen met herinnering
 aan leven dat nooit over ging
 maar cirkelde waarbij
 begin het einde steeds verving

 ik ben als mens geweest
 ontsteeg de pracht van
 zwaartekracht die tijdelijk
 me een lichaam gaf om
 deel te nemen aan dit feest