je oogde soms een vage lach

wil melker

ik heb je hand gepakt
we liepen onze eigen weg
en droomden van een horizon
die we zelf hadden neergezet

wegen die eerst helder bleken
bogen af in flauwe bochten
we liepen niet meer naast elkaar
alsof we dat niet mochten

wat je mond met woorden gaf
hielden je handen zachtjes af
je oogde soms een vage lach
die ik in je lichaam niet meer zag

je wilde ongedwongen zijn en vrij
je vroeg mij om je los te laten
mijn vriendschap voelde te dichtbij
maar je wilde mij niet raken

weer lopen onze wegen naast elkaar
jouw weg is nieuwer dan de mijne
ik zie je ogen en je donkere haar
voorbij de horizon verdwijnen