het verborgene in plooien

wil melker

ik zag je bergen kleurig landschap glooien
je rots onzichtbaar in ver perspectief
ik voelde het verborgene in plooien
maar had het zonlicht en je geuren lief

ik zag je water vallen langs de breuken
het zwart van de ravijnen donker diep
golven moesten vaak een uitweg beuken
als jouw rivier haar stroomgebied verliet

je passie moest ik los van liefde weken
was weggestopt in jaren jeugdverdriet
te lang is alle onrust gladgestreken

ik had je moeten houwen uit graniet
je koppigheid in pijnen moeten breken
maar nog altijd heb ik je waanzinnig lief