Mijn toevluchtsoord

wil melker

 sprak mijn auto toe
 hij gromde
 de uitlaat bromde
 een straatje verder
 viel de knalpijp er af

 aaide bomen
 fluisterde zacht slome
 hoorde bladeren vergaderen
 later flitste de bliksem
 laaide vuur in de kronen

 keek hoe wolken
 de lucht bevolkten
 hoe ze groeiden
 als bloemkolen bloeiden
 en tot regenbogen vervloeiden

 ik ken de schaduw
 op mijn gezicht
 mijn handen zijn open
 alleen jij geeft mij hoop
 op warmte en licht