De tijd leek te ontsporen

wil melker

 je klaproost in
 het geel van korenvelden
 je armen waren bloot

 een zonnehoed
 daaronder rode haren
 je kwam ons tegemoet

 zag de bloemen in
 je ogen het veldboeket
 kleurde de zomer in je hand

 je was de zon
 geen schaduwen te zien
 het licht kwam zo van boven

 je keek heel blij en
 zwaaide lang naar mij
 terwijl we langs je stoven

 heb je stem gehoord
 in het zingen van de wielen
 je lach denderde voort

 we raasden door de dag
 de tijd leek te ontsporen
 ik heb nog vaak aan je gedacht