Je stapt hooggehakt

wil melker

 een zucht als gerucht ze komt
 roepen tegels tot stenen en muren
 deuren gaan open geluid is verstomd
 ruiten tillen blikken naar buiten
 bomen buigen hun takken uiteen

 gevels staan minzaam te knikken
 bollen tot straat in een rood perspectief
 weten dat lijnen in verten verdwijnen
 alsof horizon oplossing biedt zij komt
 haar lachende mond in het stralend gezicht

 straten en pleinen tonen haar klasse
 een wiegende weg verraadt sensueel
 soepel verend haar pas
 in bomen dromen woeste gedachten
 wellustig de blaadjes jong groen

 ze kijken en fluiten het lied
 van verliefd zijn op benen
 je schenen verstrakken hun huid
 met een krab in het kruis en een lach
 kleden ze zich in gedachten al uit

 je ogen doen vogels verschrikken
 hippend hun poten verschikken
 ze schreeuwen je na dat je mooi bent
 echo’s verstrooiend als veren op straat
 hun geluid wijst de weg die je gaat

 wind slaat je rok in vlaag
 naar de hemel stilte onthullend
 aansprekend in lijn applaus maakt
 een eind aan begin van de passie
 spanning bruist in emoties eruit

 je stapt hooggehakt met
 welluidende lach door de stad
 het zingt in je bloed en gonst
 door je drift je toont heel uitdagend
 het leven jouw warme gezicht