Paaseitjes

Dakoyria

Chocolade eitjes breng ik haar in een bescheiden
zakje Och, wat ik zo onhandig daarbij vergeet:
zij is immers diabeet!
Ik verontschuldig me ervoor aan haar voordeur
Die sluit zij niet, stelt me niet teleur

Wat van haar volgt is een reële litanie van alle
leed dat haar zomaar overkomt... Ikzelf raak
erdoor verstomd Hoewel ook zijzelf ziek is maar
zonder koorts, rebbelt zij in de deurpost door en
door

Zij vergeet voor het moment even haar leed,
vindt het dusdanig ook gezellig naar ik van haar
weet
Zij bedankt nogmaals voor de eitjes, slechts een
peanut voor mij

Straks komt haar dochter op de thee en is vast
blij ermee! Met een tamelijk ongerust gevoel neem
ik eindelijk afscheid Zij, een eindje al in de negentig,
hoevaak zie ik nog haar en zij míj?

Dakoyria, 28 februari 2024.