Zilte Verzen van de Zee

Amée

Aan de rand van de wereld, waar horizon en water samenvloeien,
Daar roept de zee, een eindeloze deining, een symfonie van eeuwen stoeien.
Met golven als gedachten, die komen en gaan,
Vertelt de zee verhalen, in schuimende zinnen slaan.

Een schilderij van blauw, met de zon als penseel,
De zee, een levend canvas, waarin dromen spelen in een spel.
Meeuwen als dirigenten, vliegend op de wind,
In de zilte lucht, waar de vrijheid begint.

Het zand, een getuige van getijden, eb en vloed,
Verhalen ingekerfd, in elke korrel wacht een groet.
Schelpen fluisteren verhalen, geheimen in hun schaal,
De zee, een eeuwigdurende verteller van het grote verhaal.

In de diepte een mysterie, een rijk van schatten verborgen,
De zee, een poort naar avonturen, naar werelden onverkend morgen.
Zonsondergangen schilderen de horizon in vuur,
De zee, een eindeloos gedicht, een lofzang, een natuurlijk avontuur.

O, zee, met jouw golven als verzen op het zand geschreven,
Een gedicht van oneindigheid, een oceaan vol leven.
Laten we luisteren naar jouw eindeloze melodie,
De zee, een gedicht van de natuur, altijd vrij.