WOUDEN EN WIJDTE

Han Messie

Midden op de zuchtende duintop waait
een dichte, gedrongen struik heen en weer.
Door zijn takken woedt onstuimig hartzeer,
waarin wispelturig verlangen laait.

Dansend schudt hij zich, naar de zee gedraaid,
wil strijden tegen oneindig verweer,
ziet ook op de golvende bosrand neer,
die klanken van hechte geborgenheid zaait.

Woelige wensen verzwakken met de wind.
Vaag geritsel kent een wijze gedachte,
die soms verzinkt, maar het licht hervindt:


"Dankzij eenzaamheid ben ik bij machte
mezelf te tonen, als een dartel kind.
Verte, naburig woud voelt mijn krachten."