vergane glorie
kijkend in de spiegel
ziet hij de jaren
die rimpels trekken
in zijn hoofd en handen
ouder is hij toch
dan hij wenst en weten wil
spreekt hem de reflectie
vergaan is toch de glorie
kijk nu toch hoe sjofel
geforceerd ook de grandeur
van het ooit goddelijke lijf
dat hij zo graag verkocht
voor deze gigolo oud en moe
wiens ogen eens toch vlammend
de harten driftig lieten slaan
valt nu niemand meer
ontelbaar zijn ze weet hij
die vielen voor zijn charmes
de illusie ook van zijn liefde
waarvoor zij rijkelijk hem betaalden
wat nu rest is de herinnering
aan de gigolo die hij ooit was
lekker ijdel toch charmant en trots
op zijn knappe grootse lijf en lid
zoals hij alleen van zichzelf hield
hielden anderen toch van hem
tot na een uurtje of langer soms
hun lust eindelijk dan was geblust
nu is het klaar moet hij erkennen
waar eens hij als de allermooiste
het geile kapitaal verleiden kon
staan anderen hen daar te flirten
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 19-03-2018
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Peter Paul Doodkorte (Actief sinds: 21-07-2015)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘vergane glorie’ van Peter Paul Doodkorte zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.