Vreemdeling

Paul Duyvesteyn

Waar zijn de onmetelijke verten,
waar dromenlijn overgaat in vruchtbaar land
Met hoge laarzen moddert hij onvermoeibaar voort,
langgerekte voetstappen verlaten achterlatend
Zijn grondslepende geruite jas gedragen met modderspatten,
zijn gezicht vol slijksproeten

Eens had hij deze spirituele pelgrimstocht eerder gemaakt
Toen was er ook geen verte, geen vruchtbaar land
Het enige wat nableef waren zilte tranen van blijvend verdriet
Er waren toen geen woorden meer om uit te spreken of op te schrijven

Zijn moddersporen maken littekens van een eindeloze strijd
Hij moet wel een buitenstaander zijn op een wereldloos pad
Onherkenbaar in een dichte natuursluier, die de doorgang van zijn dagen verhult
De bedevaarder die als een vreemdeling met roepend hart zijn zuchten naschaduwt