Eenzaam verdwaald

Paul Duyvesteyn

Daar staat hij eenzaam gebogen langs rafelige rotswand
Hij dacht nog aan gisteren toen de zon zijn lijf straalde
Waar zijn oververmoedige dagen gebleven
Waar staat de klaproos nog fier rechtop in omgewoeld land
Vanuit de verte rolt donder gestaag over het hekwerk
Verroeste spijkers trillen in half verrot hout
Dit alles gaat langs hem heen
Hij wacht tot zijn gedachten meetrillen met opgezwiepte bladeren
Dagen van morgen verwarren zich met die van gisteren
Eenzaam staat hij daar
Zijn vleugels wijd uitgespreid
Zijn nek golvend in de wind
De klapwiekende zwaan verdwaald in ruig landschap