Hunnebed

Paul Duyvesteyn

Gij verrijst op een van veraf te ontwaren begroeide dekheuvel
In ochtendglorie werpt gij een groeiende schaduw over het platteland
Bij uitdovende hemelse fakkel neemt gij geleidelijk uw schaduw mee
In nachtelijke stilte verbergt gij uw geheimen van vervlogen tijden

Gij machtige stenen, in vergaan verleden gestapeld,
Vele hebben onder uw dekstenen baarmoederlijk gehuist,
liefderijk toegedekt met heilige plaatstenen
Tijd heeft al uw kostgangers geroofd, u desolaat achterlatend

Nu wordt gij dagelijks gekweld door opdringerige bewonderaars
Zij willen u aanraken, zelfs in uw stenen woning schuilen
O, gij zijt gewaarschuwd,
geef nimmer uw verborgen mysteries prjs