Nog steeds

Pitsikato

Als ik s ’morgens wakker wordt,
hoor ik de vogels al vrolijk fluiten.
Het duurt dan steeds heel kort,
en ik sta buiten.

Kijk telkens weer verliefd naar boven,
ik kan het nog steeds niet geloven.
Dat jij niet meer naast mij staat,
intense pijn die dit achterlaat.

Ik groet naar de wind,
ik groet het kind in mij.
Neem van de grond, voor de zoveelste keer, het broze lint,
hopend dat ik je ooit zo terug vindt.