Roos

Paul Duyvesteyn

Een bleke blauwe roos is zijn blaadjes verloren
Bij een windvlaag zijn ze van zijn stengel geschud
Met moeite probeert hij nieuwe te ontwikkelen
Hij wacht op warme zon en gewinrijke grond

Nu staat hij in een uitgedroogd schraal land
Hij ziet een opgeschoten jongeling met een leren emmer naderen
Door zijn klunzige loop klotst er alsmaar water over de rand,
water dat de roos noodzakelerwijs verlangt
Een waterspoor achterlatend staat de puber met een lege emmer naast hem

Boos schopt de jongeman tegen zijn stengel
Geknakt buigt hij iets voorover
Een stroompje plakkerig vocht druppelt langs zijn stengel in droog zand