je wiegt in wind

wil melker

je was een knop
die lente nodig had
de winter al ontloken
de groene bladeren
nog niet gebroken
wachtend op de zon

ik zie je opengaan
voor het eerst spontaan
jezelf gevend in wat al die
tijd verborgen is gebleven
het wordt hoogzomer in
de geur van eigen leven

je wiegt in wind
van warme woorden
schrikt van het gevoel dat
je ook anderen kunt bekoren
schiet wortel in zelfstandigheid
eigenheid krijgt eindelijk haar tijd