Opnieuw geboren

wil melker

 ik ben moe
 moe van de wind
 die me dolt
 met me solt
 van de kou die
 mijn vleugels vertraagt
 mijn lijf verhardt
 zodat ik breek
 als ik verkeerde
 paden zweef
 ze geeft geen signaal
 neemt het allemaal
 en sterft in gevoel

 het land is dor
 waarin ik dool
 ik zucht
 mijn lucht
 en stijg met het
 vermoeide lijf
 waarin ik nog verblijf

 je raad is lief
 ik wantrouwde je woorden
 je bent opnieuw geboren
 in mijn geest
 niet meer als beest
 dat loert en mij
 aan anderen voert
 als een geraamte
 van wat is geweest

 ik zoek bloemen
 die hun schoonheid
 willen tonen aan de zon
 wat ben ik dom
 om hier verstrikt te raken
 in deze leegte kom ik om
 ik neem je hand
 fladder stilte achterlatend
 zonder omzien
 naar de andere kant