Je haar verwaait

wil melker

 ik steel het rood
 van zachte lippen
 breek de kleuren
 in je blik

 je haar
 verwaait nu
 was voor je komen
 zo keurig opgeschikt

 je geeft
 wat nooit genomen is
 het was er wel
 je voelde altijd het gemis

 we rapen scherven
 uit ons leven in een
 vol liefde samenzijn
 de pijn is terug verwezen

 we lijmen niet
 en winteren maar door
 daar is de nu begonnen zomer
 ons veel te kostbaar voor