De wereld van mijn lach

wil melker

 het was je oogopslag
 die mij deed zweven
 ik vocht om niet te beven
 toen jij me eindelijk zag
 die meters kan ik niet vergeten
 de tijd draaide een halve slag

 je stapte onbevangen
 in de wereld van mijn lach
 woorden werden overbodig
 de omgeving niet meer nodig
 verbonden wisten we dat onze
 lichamen elkaar meteen verstonden

 samen zijn we
 weggegaan om alles
 te beleven om aan elkaar
 te geven wat verboden leek
 pas achteraf hebben we geweten
 dat dat de enig juiste waarheid bleek