In zwart zonder grijs

wil melker

 je fluistert
 je angst om
 me nooit meer te zien
 kom in mijn armen

 je doorschijnt
 al mijn woorden
 ik ben bang
 voor je handen

 om beelden van glas
 te breken uit liefde
 onze dood
 te sterven in rood

 bang niets meer
 over te houden
 angst voor de scherven
 stilte te erven

 je vervalt
 tot punten en strepen
 historie gewist
 je ziel is vergeven

 waarheid heeft haast
 ik durf niets te vragen
 want alles lijkt schijn
 is het echt te verdragen

 ik denk mijn spiralen
 in zwart zonder grijs
 de tol is mijn einde
 jij bent mijn prijs