Vlinderzoen

My Way

Ons afscheid, zwaar verduisterd door de zwarte rook die bleef hangen nadat er een hele zware bom op ons was geland.
Zwarte rook, scherven, een ingestort huis, een gezin van het
ene op het andere moment ongevraagd in de hel van een oorlog beland.

Allemaal mensen om ons heen, jouw ogen, gebroken kijken zij mij aan, ik kijk recht in je gemartelde ziel.
Ik vergeet dit moment nooit, het was het moment dat ik
samen met jou en onze onvoorwaardelijke liefde voor
elkaar in een heel diep oneindig zwart gat viel.

De spaarzame tijd die wij samen hadden de laatste periode dat
je nog even bij mij kon zijn.
De tijd die ik heb afgedwongen, alleen wij twee, vertrouwd,
nog even achter je liggen, samen onze muziek luisteren,
met liefde je borreltje maken.
Veel te weinig uren, ik had je nog zoveel langer willen houden maar deze uren waren wel zo verschrikkelijk fijn.

Jouw vlinderkusjes die je mij altijd stuurde als ik kwam en ging.
Dancing Queen wat je voor me zong toen ik mijn
zeventiende verjaardag vierde.
Vlinderkusjes van jou lieve paps die mij hart verwarmde
door de liefde die ik daarmee altijd ontving.

Toen verliet je ons, ik kon geen gedegen afscheid van je nemen, veel te druk om mij heen.
Jij verliet het zwarte gat en liet me achter, eenzaam en alleen.

Er was geen mogelijkheid voor mij om te rouwen,
geen ruimte voor verdriet,
onbewust liet ik mijn tranen bevriezen.
Bevroren tranen,
veilig wachtend op de dag dat ik de kans
zou krijgen samen met jou opnieuw afscheid te nemen,
bevroren tranen,
veilig opgeborgen zodat ik ze niet zou verliezen.

Ik heb zolang naar je gezocht, je soms gevonden maar je onbewust weggeduwd,
het uitgesteld om samen het afscheid opnieuw te beleven.
Geboren uit angst om je los te moeten laten,
vast willen houden aan de kracht die jij ondanks dat je er niet meer was mij altijd bent blijven geven.

Nu is het tijd, langzaam vind je mij, je kleine meisje met haar bevroren tranen die een lange weg heeft te gaan.
Je besluit dat je haar moet helpen, niet meer zoals vroeger door om haar heen maar nu naast haar te staan.

Je pakt haar hand, leid haar naar de dansvloer,
stuurt haar in de dans die ze zo gemist heeft,
de dans die zij altijd met jou mocht beleven.
Ze traint erop, ze houdt vol, is dan de passen weer kwijt,
je stuurt bij, ziet dat ze het steeds beter doet,
ziet haar uiteindelijk zweven.

Voorzichtig laat ik wat zonnestralen toe vanbinnen,
deze zijn nodig om mijn bevroren tranen te verwarmen.
Maar de stralen zijn niet genoeg,
moeten nog zoveel tranen ontdooid worden en rollen
voor ik het leven weer met volle teugen kan omarmen.

Midden in de nacht was je daar, je pakte me stevig vast,
gaf de warmte die ik nodig had om
de bevroren tranen te ontdooien, te laten rollen
en zei toen heel wijs,
trek je dansschoenen aan en start nu je muzikale reis.

Neem mij mee op je reis, speel regelmatig Butterfly Kisses,
ik kijk toe vanaf de zijlijn maar mijn hondje moet het
nu echt zelf doen.
Hij keek mij aan met trotse ogen,
pakt mij bij mijn schouders en zei,
je bent nu even stuk, dat mag van mij,
laat je tranen rollen, je bent sterker dan je denkt,
een knuffel volgt, verwarmt mij nog 1 keer,
nam afscheid en gaf mij de warmste liefdevolle vlinderzoen.