De staalridder

Paul Duyvesteyn

Zijn hoofd op een houten spies gestoken,
met schouderlange haren fladderend in de koelte
In late avond bengelt zijn lichaam nog heen en weer,
als een klepel van een Friese staartklok

Hij had zijn blauwe zwaard getrokken, de staalridder
Met één houw een berk geveld
De neerstortende reus had een langsrijdende roskar vergruisd,
waardoor de rossenier gekneusd van de kar wervelde

Hij heeft in de zwarte ogen van de guillotinist gestaard,
terwijl zijn angst het houten geraamte overschaduwde
Hij wachtte op de wrede bijl die door zijn nek zou klieven
Nu heeft hij zielsgrijpend de vuurkussens van de hel als een koude rilling gevoeld