In het doolhof van de rouw

Hoanne

In het doolhof van rouw
Waar mijn tranen vloeien
Voer ik een innerlijke strijd
Ben ik kwetsbaar bij verwerken
Moet de tijd me laten groeien
De stilte spreekt een taal zonder woorden
Het verlaten pad, door tijd en herinneringen gevuld
Voelt als een onstuitbare stroom
Gedragen door vreugde en last van het verleden
Als echo's van dagen gevoed door een kostbare gehechtheid
Het missen weeft een web van emoties, complex en verwarrend
Van diepe dalen tot de hoogste pieken, een onbeschrijflijk reflex
Blijdschap als een vlinder, soms fladdert het voorbij
Danst soms in mijn gedachten, als een vleugje nostalgie
Maar dan, die leegte, een puzzel van contrasten
Verbonden aan mijn leven
Zoekend naar een evenwicht.