Mijn huis

Paul Duyvesteyn

In de verloren vlakte zoek ik mijn huis
Eens keek de buurman door zijn beslagen woonkamerruit
Een golf van een slungelige meute sleept zich door onze straat
Ver weg, voorbij de luchtspiegeling, verwaaien mijn gedachten
Langs de kant van de weg hoopt het verstuifde zand zich op
Een paardenwagen ratelt met versleten houten wielen onder de poort door
Eens zal een verliefd stel rusten in de hooiberg van genot
Mijn gevoelens verwekken onrust die luid in de omgeving weerklinkt
Het is een onrecht dat de witte kippen van de buren zich verschuilen
Waar eens de hangbrug het water overspande is nu een planken overgang
Was het maar zondag dan kon de nieuwe week ontkiemen
Mijn nieuwe huis is vervaagd te zien als ik op mijn tenen sta