verloren-zijn en eeuwigheid

sunset

blauw valt de sneeuw
voor ons na al die jaren
schemert stil de lach

en koper klinkt de ahorn
wanneer zich 's nachts
zijn bonte takken strelen

om ‘t lege huis huilt
koud decemberwind
als jammerend dier

scheurt blad na blad
drijft het naar grond
waar in een diepe val

verloren-zijn en eeuwigheid
zich met elkaar verenigen
zich samenballen

tot meer dan slechts een weg:
de jouwe en de mijne


Over dit gedicht 

Geplaatst op: 04-12-2014

Gedicht beoordelen

Gemiddelde cijfer: 9
Aantal beoordelingen: 1

Over deze dichter

sunset (Actief sinds: 08-10-2014)


© Op dit gedicht 'verloren-zijn en eeuwigheid' van sunset zijn auteursrechten van toepassing. Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.