Een Reis naar Herstel

Amée

In de schaduw van zelfbeeld, waar stilte schreeuwt,
Anorexia, een demon die dromen ondersneeuwt.
Een dans met de spiegel, een obsessie zonder maat,
Een strijd in stilte, waar de ziel haar wezen laat.

Botten als ivoor, fragiel en breekbaar fijn,
Een lichaam hongerig naar leegte, in schaduwen schijn.
De weegschaal als rechter, een oordeel zonder mededogen,
Een labyrint van angst, waar de eetlust wordt bedrogen.

In de ogen een spiegel, die het zelfbeeld vertekent,
Anorexia, een storm waarin de identiteit breekt en schent.
De echo van de maag, een honger zonder eind,
Een gevecht tegen onzichtbare demonen, diep verkleind.

Maar zie, in de kwetsbaarheid, een kracht die kan ontstaan,
Een weg naar herstel, waar de zon weer zal gaan.
In liefde gewikkeld, als een warme deken zacht,
Voorbij de schaduw van anorexia, naar het daglicht gebracht.

Laten we spreken, de stilte doorbreken met een stem,
Anorexia, een strijd waar steun het verschil maakt, het rem.
In solidariteit, laten we hoop zaaien, liefde telen,
Voor hen die dansen met anorexia, laten we samen helen.