Schauwspel

DichteresMetHoop

We moeten vechten,
schrijven met het bloed
in onze inktpatronen,
foto's maken ter
illustratie van
waar onze tranen
opdroogden,
waar onze adem stokte,
met uitleg als:

ik toon u
de wereld als
spiegel, bekijk
jouw dubbelganger
en de kopieën
van je kinderen.
Daar in dat ver
van mijn bed land.
Komt het dichterbij?

De krant is dagelijks
een overlijdensbericht,
de reacties meningen
in plaats van medeleven.
A la minute worden we
columnist en de slacht-
offers spelfouten.
Zij die sterven groeten u,
tijdens het journaal.

Let goed op tijdens
het nieuws op uw T.V.,
want die vrouw die
nu nog vreemd spreekt
heeft morgen geen tong meer.
We schrijven geschiedenis
waar we decennia later
spijt van krijgen, zeker
als het zwart op wit

in studieboeken staat.
Survivor's guilt krijgt vast
een nieuwe betekenis,
iets als: "Het had gekund,
maar we wilden niet."
Het woord 'Sorry' zal
op ieders lippen liggen
wanneer we de hand schudden
van voormalig smokkelwaar.

Alles is een tweekamp,
we zijn in strijd
met onszelf, voeren
oorlog op sociale media
waar elkaar verwijderen
of blokkeren de genadeslag
betekent. Elkaar censureren
onder het mom van
vrije meningsuiting.

Monddood zijn we allemaal,
bij elke moord of aanslag
worden we sprakelozer,
tot iemand toch iets zegt.
We proberen te vergelijken,
want verschillen zien we
al genoeg. Kan de mens
nog iets leren of is het nu
een kwestie van onthouden?

We kunnen bruggen bouwen,
maar trekken liever muren op
alsof niemand kan klimmen.
We staren ons blind op
oplossingen, want voorkomen
was te moeilijk. Ooit krijgt
iedereen ongelijk en hadden
we moeten wedden. Het leven
is niet meer dan een gokspel.

We geloven niet meer
in de waarheid, er is immers
altijd een betere versie.
We zijn toch allemaal
spelers in een schaduwspel?
We moeten samen uit het donker stappen,
het moeten onze tranen zijn
die de roestbruine inkt wegwissen.
Maak daar dan maar een foto van.