mijn gevoelens bonken blauwe plekken

Zomaar-Iemand

mijn afwijzing trekt langzaam je mondhoeken omlaag

gepijnigd wend je je blik af, een zucht ontsnapt

je hebt niet door dat ik nu meer pijn lijd

onze gedachten razen door ons heen

ieder op een eigen baan, de andere richting

ze zullen elkaar pas vinden bij de botsing, te laat

ik zie dat ik je pijn doe met mijn nonchalance

mijn gevoelens bonken blauwe plekken in mijn hoofd

ik zou willen schreeuwen, vechten; sta bevroren

 
de afstand maakt je moedeloos

maar het beschermt je tegen wat ik ben

je kunt het niet temmen of overleven
 

ik moet bevochten en gemeden worden

want ik zal je stukje voor stukje verslinden

elk stukje liefde en menselijkheid dat je me geeft

je vertrouwen knijpt mijn keel dicht

ik schop je weg en hap naar lucht

vrees me, zoals ik dat al jaren doe