Avondster

Joris Olivier

Haar woorden niet te verstaan,
haar mond gesloten, rode lippen
in ’t gouden licht van volle maan,
de Venus niemand ooit kon tippen.

De avondster, zo helder flonkert,
aanschouw in elke nacht,
waarop ik wacht als ’t donkert,
degeen naar wie ik smacht.

Ween tranen om ’t gaan.
De avondster licht niet meer,
verdween uit mijn bestaan.
Mijn Venus komt niet weer.