Nieuwe zomer

Joris Olivier

Nieuwe zomer

De nieuwe zomer verschroeit mijn zijn,
maar in mijn hart, mijn koude hart, wintert ‘t,
wijl mijn koude hart mijn levensbloed pompt
door d’ad’ren van mijn verschroeid zijn.

Mijn herinnerend verschroeid zijn,
gevoed door het hete bloed uit het verleden,
staat met de rug naar de toekomst in ’t heden,
blikt terug naar wat geweest is in het toen,

de tijd waarin geluk was doodgewoon,
de dood nog was verbannen achter d'horizon,
nog ruimte was voor geluk, voor blijheid.
Voor verdriet in rouw bestond, nog, geen tijd.

Ik verkeer in een verschroeid heden,
waarin alleen mijn herinneringen leven
over wat eens was een heden zonder
de dood die dichterbij kwam, ongezien.

Ik leg mij moede zware hoofd te ruste,
vol van mijn fijne herinneringen aan weleer,
weer voelend wat mij toen zo zeer bekoorde,
mijn hart verwarmde door ‘t verhitte bloed.