Mantel der liefde

Joris Olivier

Mantel der liefde

Een nieuwe dag, een nieuwe zon,
de nachten lang, de dagen kort,
‘k weet wat in mijn leven schort
waarom ik niet slapen kon.

Morgen is de dag met nieuw geluid,
de dag waarop ik zo lang al wacht,
de dag waarop de zon naar mij lacht,
het nachtelijk venijn wordt gestuit.

De dag Aphrodite in mijn leven treedt,
ik uit mijn droefenis wordt gehaald,
zij mij als haar Adonis onthaald,
ik dan mijn bekommernissen vergeet.

Vogels zingen mij luid hun welkomstlied,
zonlicht overschaduwt mijn oud zeer,
mijn hart gaat dan als een gek te keer,
donkre wolken verdwijnen in’t verschiet.

Kinderen juichen mijn Aphrodite toe,
honden hollen blaffend vrolijk rond,
klokken beieren de ochtendstond,
en ik, ik ben het leven lang niet moe,

want mijn hartenwens wordt vervuld,
levensvreugde vult weer mijn hart,
verdwenen is al mijn vroegre smart,
want ben in de mantel der liefde gehuld.