Weg

Eduard de Goede

neemt u me niet kwalijk maar

kunt u mij de weg vertellen 

ik lijk hem al

een poosje kwijt


ik verdwaalde onderweg naar wie weet eigenlijk waarheen

maar weg van mn angsten,

en weg van mn ouders, de stoute mensen die wensten

dat geluk niet lukt, mn jeugd onderdrukt

stuk onder de brug en leeg in alle zakken, gepakt en op straat gekwakt

zo ver weg van mijn eigen weg dat ik je zeg dat niets angstiger is

als je zelfs je eigen gedachten niet meer geloofd

wat dan wordt beloofd

is wat warmte

van het glas, je pijpje, de pil en een lijntje

de tentakels van de warmte krullen zich om je hele wezen

tot je er mee bent vervlochten en gedrochten zich naast je zetten

als vrienden en bekenden, je verleden verkenden

je leeg zuigen, alles verbuigen 

en hoop is dan dood

het zelf beroofd


een dag lukt het om mn zin te verzetten, 

vraag God en de Vader

maar wordt kwader als niet gelijk

mijn zin wordt gegeven

dit leven is dus niet wat het lijkt

en ben dan weer kwijt

de warmte weer in, in de sneeuwstorm van mn leven

ik begin te beven

houd mn adem weer in, het effect van mn middel

steeds minder spijt

en

tot alles bereid


Schuld geduld en mensen die het beste wel willen

suf geluld

deuren dicht, een lief gezicht, de mallemolen

van goedbedoelde en passende hulp

niets anders dan mn leven lief, als dief en dader

dan maar overgeven, alles mag eruit

om opnieuw te kunnen vullen

komt kerst ooit weer terug?, met mn rug tegen de brug

diepe diepe zucht

en dan is er lucht


jaren van opstaan en soms heel diep vallen

cellen en kamers, de psych en de kater

lieve aardige mensen, wat weet je van mij?

maar later, nog later, wat groepen en een kring

wat lichter en luchtiger, en stap dichterbij

een voorbeeld staat naast mij 

het lukt weer te zien

wat kan nog gelukken, wat ook ik verdien


na jaren en jaren, wat rust en een plek

ook dan valt soms tegen, als leven

draag je je kruis, geef een zegen

blijf een dag wat liefde geven

lach om het even

waar alles in eindigt

blijkt niet in angsten en twijfel

maar in schrappen en zien

een arm om een schouder, steeds wat ouder

maar niet meer een slaaf

soms braaf, en soms wat gedreven

een bijna normaal leven

mijzelf teruggegeven